του Μάνου Μεϊμαράκη
Ο Μιχάλης Νικολαράκος ήρθε στην Καλλιθέα όταν ήταν δύο ετών. Μακεδόνας από την μητέρα του και Μανιάτης από τον πατέρα του.
Αν υπάρχει κάποιος που θα έβαζε μεγάλο δίλημμα σε έναν υπουργό να τον πετάξει έξω από το γραφείο του ή να του δώσει ότι απαιτήσει για την πόλη αυτός είναι ο Μιχάλης Νικολαράκος.
Aπό την αρχή της συζήτησης μας παρατηρώ ότι δεν κοιτάζει καν την οθόνη του κινητού του. Καλά θα πάει, σκέφτομαι. Είναι πολύ ευγενικό να μιλάς σε κάποιον και να μην ασχολείται με τις ειδοποιήσεις του.
Αυτή η φράση θα μπορούσε να διαβαστεί σαν ουρλιαχτό: είμαστε αναπόφευκτα εγκλωβισμένοι στην οθόνη του κινητού μας τηλεφώνου. Σκύβουμε το κεφάλι, καρφώνουμε το βλέμμα στην συσκευή, κρεμάμε και μια ταμπέλα «Μην ενοχλείτε» στο μέτωπο, κοιτάμε χωρίς να βλέπουμε, ακούμε χωρίς να αφουγκραζόμαστε, αγγίζουμε χωρίς να πιάνουμε, μιλάμε χωρίς να εννοούμε, δεν παρατηρούμε τίποτα γύρω μας, παύουμε να νιώθουμε την πραγματικότητα, ξεψυχάμε αργά κι ανώδυνα και γινόμαστε αβασάνιστα μια τυφλή καταθλιπτική αγέλη αλλά… με δικαίωμα ψήφου. Πόσο οξύμωρο!
Ο Νικολαράκος ή θα βγει σηκωτός από το γραφείο του υπουργού ή θα πάρει ό,τι ζητήσει…
Δεν έχω σκοπό να χάσω μια συζήτηση με έναν άνθρωπο που πετάει το κινητό του στην άκρη όταν κάθεται στο τραπέζι, είναι πολύ σπάνιο το φαινόμενο.
*Ένα από τα πιό όμορφα έργα στην Καλλιθέα, το πάρκο Ιλισού έχει εγκαταλειφθεί, το βράδυ οι δημότες δεν τολμούν καν να περάσουν από το σημείο…
Όσο παραγγέλνει πολύ ευγενικά ένα μοχίτο στην κοπέλα που ήρθε να πάρει την παραγγελία μας, προσπαθώ να καταλάβω τι μπορεί να κεντρίζει το πάθος ενός τεχνικού διευθυντή ναυτιλιακής εταιρίας για την Καλλιθέα . Μου έλεγε πριν σε πόσες χώρες έχει ταξιδέψει λόγω της δουλειάς του, Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία, Βρυξέλλες, Σκόπια, Αλβανία, Κόσοβο, Βουλγαρία, Κύπρο.
Δεν αντέχω με τίποτα τους «σωτήρες» της πόλης που στα ψηφοδέλτια παριστάνουν τους ντόπιους και δεν είναι λίγοι. Στο απάνω στενό υπήρχε ένα μικρό πάρκο, γεμάτο παιδιά παλιότερα, το ήξερες;, τον ρωτάω: «Ναι,…» μου λέει «ακριβώς όπως το είπες,… υπήρχε, το έχουν εγκαταλείψει, έχουν να το συντηρήσουν χρόνια…».
Λίγο θέλουμε ακόμα – όχι μόνο στην Καλλιθέα – να καταδικάζουμε για «επαίσχυντη συμπεριφορά» όποιον ζητά περισσότερους, μεγαλύτερους και καθαρούς ελεύθερους χώρους για τα παιδιά. Πάνε οι εποχές που τα παιδιά γυρίζαν στο σπίτι κατάκοπα από το παιχνίδι, μέσα στο χώμα, ενώ δεν υπήρχε δέντρο που δεν είχαν σκαρφαλώσει.
Άρα είσαι Καλλιθεάτης;… Τι σχέση έχεις με την πόλη; Δεν έχασε δευτερόλεπτο: «Η καθημερινότητα μου είναι η Καλλιθέα. Ήρθαμε από την Βέροια όταν ήμουν δύο ετών. Εδώ μεγάλωσα, εδώ πήγα σχολείο, στις αλάνες της Καλλιθέας μάτωσα τα γόνατα μου. Την αγαπάω».
Εμείς τις αλάνες δεν τις προλάβαμε, αλλά προλάβαμε τις πλατείες γεμάτες παιδιά – και δεν γυρίζαμε σπίτι αν δεν είχαμε κυλιστεί σε όλο το πλακόστρωτο, του λέω.
«Κάποτε η Καλλιθέα είχε αλάνες, δεν είχε πολυκατοικίες» απαντάει σαν να το ξαναζεί. «Σε αυτές τις αλάνες τι κάναμε; Κατεβαίναμε όλα τα παιδιά από τις γειτονιές στην Περικλέους, στήναμε δύο πέτρες και παίζαμε ποδόσφαιρο, παίζαμε πρωταθλήματα γειτονιά με γειτονιά και όλα εκείνα τα παιχνίδια της εποχής. Σε αυτές τις αλάνες μεγαλώσαμε! Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ζούμε στην Καλλιθέα, Καλλιθέα μια ζωή».
Σκαρφάλωνες και στα δέντρα; τον πειράζω. «Βέβαια, εννοείται!» απαντάει ζωηρά με έναν ενθουσιασμό σαν να απαντούσε από μέσα του ένα παιδί. «Και στις μάντρες για να περάσουμε μέσα στα οικόπεδα να παίξουμε μπάλα» γελάει.
Χάζευα προ ημερών σε μια γειτονιά στις Τζιτζιφιές, δύο πιτσιρίκια μεταναστών που πάλευαν να ανέβουν σε ένα κλαδί. Μόνο αυτά ξεχωρίζουν με την ζωηράδα τους πια, τα δικά μας τα έχουμε κλείσει στα μπαλκόνια να μαθαίνουν από τώρα να δέχονται ως κανονικότητα, περιορισμούς κόντρα αντίθετους με την ανθρώπινη φύση και την παιδική ψυχή.
Πως θα τα φέρουμε πίσω όλα αυτά αυτά, να γεμίσουν οι γειτονιές κι οι πλατείες παιδιά που να ξεσηκώνουν τον κόσμο, να γυρίζουν σπίτι πεινασμένα από το παιχνίδι και με ματωμένα γόνατα; Δεν απαντάει αμέσως, σμίγει τα φρύδια, σκέφτεται, με κοιτάει: «Ξυπνώντας τους γονείς τους», μου λέει. «Να πάρουμε την Καλλιθέα στα χέρια μας».
Τώρα σωθήκαμε «ξυπνώντας τους γονείς»…, σκέφτομαι, πιασ’ το αυγό και κούρευ’το. Τουλάχιστον, έχω μπροστά μου έναν υποψήφιο που θέλει να μας ξυπνήσει, σε αντίθεση με πολλούς άλλους που θέλουν να μας κοιμίζουν. Αν τα καταφέρει να του κάνουμε άγαλμα!
Του ζητάω ένα σχόλιο για την δημοτική αρχή. «Δεν έχω να πω πολλά. Και ξέρεις γιατί; Δεν έχουν κάνει τίποτα. Είναι αδιανόητο, 9 χρόνια δεν έχουν κάνει ούτε ένα έργο, ούτε καν τα αυτονόητα».
Δώσαμε ραντεβού σε ένα ακροσύνορο της πόλης στα βόρεια, σε ένα μικρό καφέ πολύ φροντισμένο που δεν το πιάνει το μάτι σου, αλλά με «τρώει» εμείς τι παριστάνουμε εδώ; Γιατί δεν πήγαμε Νέα Σμύρνη; Όλος ο κόσμος εκεί είναι τώρα..
«Γιατί η πόλη μας μετά τις 9 το βράδυ είναι Καμπούλ. Κλείνουν τα εμπορικά καταστήματα, τέλος η πόλη. Στην πόλη τα βράδια δεν υπάρχει κίνηση καθόλου, μηδενική, παίρνω το αυτοκίνητο και γυρίζω την πόλη μέχρι αργά και βλέπω. Αν κάνουμε όμως δίπλα μια βόλτα στη Νέα Σμύρνη για παράδειγμα ή το Παλαιό Φάληρο, … ανοίγω πληγές τώρα αλλά αυτή είναι η αλήθεια, εκεί θα δεις κόσμο! Φεύγει ο Καλλιθεάτης και πάει δίπλα γιατί δεν έχουμε καταφέρει να τον κρατήσουμε εδώ. Για να φύγει μια παρέα ή μια οικογένεια και να έρθει στην Καλλιθέα θέλει δύο πράγματα, να αισθάνεται ασφαλής, και να βρει να παρκάρει».
Χείμαρρος, τον αφήνω να το ξεδιπλώσει. «Πως θα λύσουμε το θέμα της ασφάλειας; Έχω ένα αστυνομικό τμήμα στην Καλλιθέα, είναι επανδρωμένο; Νομίζω δεν είναι. Η πόλη αστυνομεύεται; Όχι είναι η απάντηση. Το τοπικό ΑΤ πρέπει να ενισχυθεί σε προσωπικό, οχήματα, υλικοτεχνικό εξοπλισμό. Να πάμε στον υπουργό, με επιστολές και ραβασάκια δεν γίνεται δουλειά, τώρα να απαιτήσουμε να τον δούμε, πρέπει να το λύσουμε αυτό».
Τον διακόπτω. Να κάνω τον υπουργό; Κοίτα, Μιχάλη!… Δεν μπορώ, μου ζητάνε άλλοι 50 δήμοι στην Αττική, θέλω αλλά δεν μπορώ. Τι θα κάνεις;
«Υπουργέ μου, θα είμαστε εδώ όλη την ημέρα, δεν φεύγω από εδώ αν δεν μου δώσεις κάτι για την πόλη» απαντάει αφοπλιστικά. Φαντάζομαι τον υπουργό προστασίας του πολίτη να σκέφτεται αν θα δώσει εντολή να τον βγάλουν από το γραφείο του σηκωτό και να τον κάνει ήρωα στην πόλη ή να του ικανοποιήσει έστω ένα αίτημα για να τον ξεφορτωθεί.
Θα σε παρακαλέσω, του λέω, όταν συμβεί αυτό να με ειδοποιήσεις ότι θα πας, δεν το χάνω αυτό. Χαμογελάει, κλείνει το μάτι και συνεχίζει σε σταθερό τόνο: «Τι άλλο θέλει μια παρέα για να έρθει στην Καλλιθέα; Να βρει να παρκάρει! Που να παρκάρει εδώ; Δεν έχουμε πάρκινγκ στην Καλλιθέα, το διανοείσαι; Και η πόλη χρειάζεται ένα μεγάλο πάρκινγκ στο κέντρο. Υπάρχει ένας χώρος πίσω από την πλατεία Δαβάκη, εκεί θα μπορούσε να γίνει. Υπάρχει επίσης ο αναξιοποίητος χώρος στην Δημητρακοπούλου, κι εκεί θα μπορούσε να γίνει, υπάρχουν οι χώροι. Ο απερχόμενος δήμαρχος λέει ότι τα πάρκινγκ δεν γίνονται στο κέντρο της πόλης αλλά στην περίμετρο. Αυτό μπορεί να ισχύει για κάποιες πρωτεύουσες, για κάποιες μεγάλες πρωτεύουσες του εξωτερικού. Δεν μπορεί να ισχύει για την Καλλιθέα. Τι λένε;…»
Δεν έχει άδικο, στη Νέα Σμύρνη, το πάρκινγκ είναι δίπλα ακριβώς από την κεντρική πλατεία και τα μαγαζιά βουλιάζουν από κόσμο καθημερινά. Νομίζω όμως, του λέω, ότι μεταξύ όσων εξαγγέλλει ο νυν δήμαρχος για το Open mall κλπ υπάρχει πρόβλεψη για πάρκινγκ.
«Δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη για πάρκινγκ, δεν ξέρω που το άκουσες αυτό. Κι επειδή πολλά ακούμε για ριζική ανάπλαση γύρω από την πλατεία Δαβάκη και τέτοια, το «πολυδιαφημισμένο» αυτό Open Mall δεν θα γίνει. Δυστυχώς και λυπάμαι που το λέω θα μείνει στη μακέτα»
Δεν σε καταλαβαίνω, του απαντάω…
*Η σκεπαστή αγορά των Ποντίων από το 1922 ανάμεσα σε Πλάτωνος και Γρυπάρη έχει θρέψει γενιές και γενιές Καλλιθεατών…
«Αποκλείεται να γίνει γιατί το πρόγραμμα λήγει τέλος του 2023. Μέχρι τέλος του 2023 θα έπρεπε να έχει γίνει όλο το έργο, αναπλάσεις, πεζοδρομήσεις, διαπλάτυνση πεζοδρομίων, κα. Ο νυν δήμαρχος άλλαξε τα σχέδια! Αφού άλλα πήγαν και είπαν στην αρχή στους καταστηματάρχες γύρω από την πλατεία Δαβάκη και στην στεγασμένη αγορά και άλλα τους δείξανε στη συνέχεια στα σχέδια, οι καταστηματάρχες αντέδρασαν. Κι από εκεί που είχαμε στην αρχή 75 υπογραφές από καταστηματάρχες ότι συμφωνούν, όταν άλλαξαν τα σχέδια οι 75 έγιναν 92 που δεν συμφωνούν. Κι αν ποτέ γίνει – δεν ξέρω αν θα πάρει κάποια παράταση – τα περισσότερα από τα καταστήματα στην σκεπαστή αγορά θα κλείσουν διότι εκεί ο νυν δήμαρχος έχει στο μυαλό του να κλείσει τα μαγαζιά κυρίως αυτά που πουλάνε τρόφιμα, μαναβική, κα, και να τα ανοίξει κυρίως υγειονομικού ενδιαφέροντος».
Ο Μιχάλης Νικολαράκος έχει και μια ακόμα ιδιότητα, είναι ο γενικός γραμματέας του Εμποροεπαγγελματικού Συλλόγου Καλλιθέας, έριξε ήδη μια «βόμβα» στην συζήτηση, θα αναμένω με ενδιαφέρον πως θα σχολιασθεί η δήλωση του ότι δεν θα γίνει το Open Mall κι ότι υπάρχουν αντιδράσεις από δεκάδες καταστηματάρχες στην πλατεία Δαβάκη, αλλά η βάρυνε η συζήτηση.
*Παιδιά κάνουν μάθημα σε… κοντέινερς στην Καλλιθέα του 2023…
Του δείχνω ένα από τα φυλλάδια του συνδυασμού Ενωμένοι Μπροστά, στην πρώτη σελίδα γράφει: πάρε την Καλλιθέα στα χέρια σου. Αυτό πως προέκυψε; τον ρωτάω. «Απλό είναι, κοίτα!» μου λέει: «Σε ικανοποιεί η εικόνα της πόλης; Είσαι ευχαριστημένος; Δες γύρω σου. Εμείς πιστεύουμε ότι δεν πάει άλλο, η υποβάθμιση της Καλλιθέας πρέπει να σταματήσει και λέμε στους πολίτες: πάρε την Καλλιθέα στα χέρια σου για να την ξανασηκώσουμε στα πόδια της».
Ο Μιχάλης Νικολαράκος εμφανίζεται βέβαιος ότι το ψηφοδέλτιο του Κώστα Ασκούνη θα κερδίσει τις δημοτικές εκλογές. Τον ρωτάω: Γιατί με τον Ασκούνη; «Με το ψηφοδέλτιο του Κώστα Ασκούνη, Ενωμένοι Μπροστά, γιατί είναι ένα πολυσυλλεκτικό ψηφοδέλτιο, ανανεωμένο. Με τον Κώστα αρκετά χρόνια συζητάμε πολλά για την πόλη, είναι ένας άνθρωπος ο οποίος έχει αποδείξει με έργα τι μπορεί να κάνει για την Καλλιθέα, είναι ένας έμπειρος δήμαρχος, τα έχει δώσει όλα στην τοπική αυτοδιοίκηση και θεωρώ ότι θα τα καταφέρουμε και θα τα πάμε πολύ καλά κατά την θητεία μας».
Στην τελευταία μου ερώτηση: τι σε εμπνέει; δεν με ενδιαφέρει τόσο η απάντηση αλλά πόσο γρήγορα θα απαντήσει. Σαν να το περίμενε: «Με εμπνέει να πάρω το τίποτα και να το φτιάξω κάτι, μου δίνει ευχαρίστηση και ικανοποίηση. Να το πάρω κάτι από το μηδέν και να δημιουργήσω, είναι κάτι που το αγαπάω πολύ».
Στην προεκλογική του εκστρατεία τον στηρίζει ολόκληρη η οικογένεια του.
Πηγή: https://www.kallitheaonline.gr
